 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Coma
Blady świt budzi miasto ze snu. W mroku rozbłyska ogni rząd. Życie powoli wdraża się do serc. Marzenia ulatniają się, gdy przekraczasz próg. Stygnie miłość, rodzi się ból. Październik wieje ku nam. Cichym szeptem zapowiada nowy wiek. Przelany czas ludzkich łez.
Cztery ściany i okno na świat. W kątach leżą rozbite butelki, kilka z nich stoi niewzruszenie na stole. W cieniu starej szafy łóżko. Wygięta w łuk postać spoczywa na nim. Brązowe loki opadają na twarz mężczyzny. Szmer. Kobieta wchodzi do pokoju. Delikatnie głaska jeszcze nienarodzone dziecię; kuca przy partnerze. Drżącą dłonią wydobywa pustą butelkę z jego zaciśniętej pięści. Rozwiera oczy; gniew płonie w nich. Dziewczyna szybko ucieka do drugiego pokoju. Słychać krzyk. Wstaje i biegnie jej śladem. Zatrzymuje się. Spogląda wstecz. Siada na materacu i rozwartą dłonią strąca puste butelki ze stołu. Chwyta się za włosy. Już dawno temu zamienił się w kamień. Nie czuje żalu ani wstydu. Zamyka drzwi i okna. Wychodzi, zostawiając ją za sobą.
Stawiając krok za krokiem, schodzi coraz niżej i niżej. Powoli stacza się na samo dno. Słychać lament. Nie spojrzy ku górze. Wrona spogląda ciągle w dół. Jak ma ocalić się od zła.
Szary tłum przelewa się przez bruk. Jak filmowa taśma, nie reaguje na cudzy ból. Głodni, bezdomni wznoszą wątłe dłonie, prosząc choćby o groszy pięć. Mija ich spojrzenia, przeprawia się przez lud. Trącany, popychany nie usłyszy nic. Dla nich jest zerem, absolutnym dnem. Prze dalej przez las kukieł i obłudy. Stare trampki, podarte dżinsy, brudne polo to wszystko co ma. Dawno temu wszystko zatracone; krew miesza się z krwią. Nie ma nic. Pozostaje kłamstwo. Nieświadomie tańczy na granicy zła.
Stoi u bram świątyni. Czeka na przybycie innych. Stałe miejsce ich spotkań. W oddali słychać krzyk. Jak wataha głodnych wilków, wyłaniają się zza horyzontu. Na ich drodze para zakochanych. Ci dwoje, pogrążeni w miłosnym uścisku, delikatnymi pocałunkami pieszczą swe wargi. Dobiegają do nich. Chaos. Wrzask. Krew, pot i łzy plamią ich odzienie. Chłopak pada nieprzytomny. Dziewczyna krzyczy. Uciekają, widząc radiowóz. Chłopak leży, krwawi obficie, u jego wpół martwego boku, ukochana. Pojawia się ambulans. Gabriel odwraca wzrok. Rozwarte wrota sanktuarium; czyjś głos woła jego umęczoną duszę. Wkracza w półmrok. Konfesjonał.
- Wybacz ojcze że zgrzeszyłem. Straciłem wiarę. Proszę, powiedz mi ja. Kocham ją. Amen.
Świat tonie we mgle. Szalone ogniki przemierzają niewidoczne ścieżki. Niesiony wiatrem syreni śpiew dociera do uszu przechodnia. Wkracza pomiędzy znane mu cienie. Pnie się powoli ku górze. Otwiera drzwi. W kuchni składa torby z zakupami. Wraca do pokoju i spogląda przez okno. Chwila ciszy. Drzwi otwierają się. Kobieta udaje się do kuchni. Łzy spływają po jej sinych policzkach. Nie widzi jednak alkoholu, kolejnych flaszek. Szuka go. Wchodzi do sypialni. Słyszy szmer. Odwraca wzrok. On stoi u progu drzwi i krzyczy przez łzy.
- Nie jestem jednym z tych cholernych drani i świń!
Autor Nanaki
Korekta: Nivienne
|
komentarz[6] |  |
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
