 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Drogi
1. "Trolle"
Idą pod skorupą twardą,
Ziemi-matce żyły prując.
Wśród ciemności ciągle kroczą,
Słabych z odrzucą pogardą.
To, do czego idą wiecznie,
Znają tylko z baśni, legend,
Już zbuntował się nie jeden,
Nierozważnie, niebezpiecznie.
Kopią dalej w szykach zwartych.
Cmentarzyska zbuntowanych
Rosną w ścieżkach już poznanych,
Ku przestrodze tych upartych.
Wieki przejdą, wieki przeszli,
Światło ujrzy tylko garstka,
Teraz pęka nowa warstwa,
Jedna z setek do powierzchni.
Tak bez przerwy, bez wytchnienia,
Drążą korytarze w górę,
Nie ukorzą się przed murem,
Pełznąć będą wciąż wśród cienia.
...
A na zewnątrz, na powierzchni,
Popłoch, śmierć z szaleństwa ziemi,
Więc z rąk ludzkich, słońcem oślepieni,
Giną ci, co świata wnętrze przeszli.
2. "Nagrobek szaleńca"
W szalonym pędzie- wariat na koniu
Koń w górę wzlatuje, człowiek skrzydła rozkłada,
Dwaj lotni w świecie przyziemnych i ślepych,
Grawitacja zbyt silna, więc idea upada...
I choć z pleców zmęczonych skrzydła pierzaste
Rosną, trzepocą, machają- bezsilne.
Nikt ich nie widzi, więc w sieć go chwytają.
Do domu wariatów przesyłka z pieczątką- pilne.
W miejscu dla szalonych wysokie sufity
Wyobraźnia mieszkańców przekształca w nieba,
A gdy gwiazdy chcą łapać i skrzydła rozwijać,
Ktoś trzyma, inny wiąże- a dziękować nie trzeba.
W miejscu dla szalonych ściany są miękkie,
Ale ich nie omamią, bo pod nimi twarde mury,
A drzwi nawet jeśli klamki mają, to czekają kluczy.
I nikt nie uleci bezkarnie w chmury.
Ale nasze Niebo czekać może wiecznie
I tak dotrzemy, byle skrzydeł nie obcieli.
Bo dojść tam można przeciez i pieszo,
Lecz bez skrzydeł nie wpuszczą, choćby i chcieli.
Więc schowamy je gdzieś głęboko pod skórą
I pójdziemy w świat, żyć udając zwykłych ludzi,
Lub tutaj umrzemy, naturalnie czy w porywie wolnej woli...
Aby w Niebie Skrzydlatych wolnymi się zbudzić.
3. "Brzozowy Krzyż"
A kiedy z domu przyszło iść w świat
Na progu dali mi rzeczy trzy:
Kostur-podporę, kilka słów dobrych,
Krzyżyk na drogę- ten właśnie krzyż.
W domu nie byłem od wielu lat,
Czasem tęsknoty aż ciężko iść.
Słów zapomniałem, kostur czas złamał,
Lecz ciągle niosę na plecach krzyż.
Wiele straciłem, nie strach mi strat:
Zimowe drogi, wiosenny liść,
Jest strata czasu albo przyjaciół,
Ale trwa ciagle mój własny krzyż.
Nie zdobi krzyża złoto ni tombak,
Nie mnie kamienie w kark będą gryźć,
Z pychą, chciwością trudniejsza droga,
Bo ciężko nawet prosty nieść krzyż.
Nieraz już na mnie czaił się kat,
Nieraz ktoś przeciąć chciał życia nić.
Ale przetrwałem i idę dalej
Niosąc ten nie wiem jak długi krzyż.
Na jednym z ramion siadł biały ptak,
Na drugim wije się jakiś wąż zły,
Dlatego czasem, na dróg rozstajach,
Szlak mi wskazuje mój własny krzyż.
Kiedyś nastanie dróg dla mnie brak,
Nie można wrócić i dalej iść.
To będzie właśnie mój dom ostatni,
Na grób tam dajcie brzozowy krzyż...
Lychnis. |
komentarz[12] |  |
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
