 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Nazgule
Historia Nazguli rozpoczyna się wraz z wykuciem magicznych Pierścieni Władzy, dających właścicielowi ogromną potęgę i moc, a także magiczne umiejętności, jak niewidzialność czy długowieczność. W dwudziestym trzecim wieku Drugiej Ery Słońca w Śródziemiu pojawiło się dziewięć potężnych Upiorów, zwanych w Czarnej Mowie Nazgulami, a określanych także mianem Upiorów Pierścienia lub Czarnych Jeźdźców. Mieli niewątpliwie najgorszą wśród wszystkich sług Saurona sławę, okazali się najokrutniejszymi istotami w jego zastępach.
Legendy powiadają, iż Nazgule byli potężnymi królami i czarnoksiężnikami wśród ludzi. Każdy z nich otrzymał od Saurona jeden z wykutych przez elfy Pierścieni. Przez wiele stuleci królowie ci używali Pierścieni dla zaspakajania swych potrzeb i zachcianek, ale cały czas rządził nimi Jedyny Pierścień Saurona. Mimo, że ci wybrańcy żyli znacznie dłużej niż zwykli śmiertelnicy, z czasem stracili swą cielesną postać i w dwudziestym trzecim wieku byli już tylko zniewolonymi przez Władcę pierścieni Upiorami. I tak przemierzali świat, popełniając mnóstwo straszliwych czynów...
Czarni jeźdźcy, jak sama nazwa wskazuje, ubierali się w długie, obszerne, lecz poszarpane i nieco zniszczone czarne szaty z długimi płaszczami i kapturami zasłaniającymi twarz. Pod czarnym kolorem kryli szare szaty umarłych. Nazgule zwracali dużą uwagę na to, aby osłaniać wszelkie odsłonięte miejsca, by nie wyjawić swej niewidzialności innym mieszkańcom Śródziemia. Wiązało się to z noszeniem stalowych rękawic, czy ciężkich butów. Ciała ich były niewidzialne. Kto tylko spojrzał w twarz Nazgula, cofał się ze zgrozą, gdyż wydawało się, iż nic nie podtrzymuje kaptura. Wygląd Nazguli nie zmieniał się na przełomie wieków. Wygląd ich ulegał za to znacznej zmianie, kiedy wkładało się na palec Pierścień Władzy. Ukazywali się wtedy w szarych szatach umarłych, z szarymi, błyszczącymi hełmami, kolczugami, długimi, srebrnymi włosami, bladymi, twarzami o czerwonych oczach i błyszczącymi w ciemnościach mieczami.
Wszyscy Czarni Jeźdźcy posiadali długie, stalowe miecze, które lekko pobłyskiwały w mroku. Jednak niewątpliwie najskuteczniejszą bronią na znienawidzonych przeciwników był słynny Sztylet Morgulu, którym Wódz Nazguli zranił w ramię Froda na Wichrowym Czubie. Mienił się on zawsze lodowatym światłem. Jak mówią legendy, ofiara pchnięta tym sztyletem stawała się Upiorem podległym Nazgulom .
Wzrok Nazguli był dość słaby, dlatego rzadko na nim polegali. Szczególnie, gdy przychodziło im jechać w dzień. W nocy wyostrzał się i potrafili dostrzegać rzeczy niewidzialne dla śmiertelników. Słuch mieli znacznie lepszy. Potrafili też łatwo wyłowić szelest, odległy dźwięk czy głosy. Najbardziej rozwinięty mieli zmysł powonienia. Nie był on porównywalny do węchu żywych stworzeń. Nazgule, „węsząc” potrafiły wyczuć moc sygnalizowaną przez Jedyny Pierścień. Oprócz tego posiadali też nikły zmysł wyczuwania krwi pulsującej w istotach, co dawało im możliwość wykrywania istot żywych na niewielkie odległości. Ponieważ Nazgule byli niegdyś ludźmi, z pewnością potrafili posługiwać się wspólną mową. Służąc Sauronowi, zapewne wpoiły sobie także Czarną Mowę. Jedyną, pewną formą komunikacji, był mrożący krew w żyłach okrzyk, wysoki i zarazem mocny, unoszący się na dalekie odległości. Wstrzykiwał on jad grozy w serca nieszczęśników, którzy je usłyszeli. Ofiara, albo porażona bolesnym strachem uciekała, łudząc się, że Nazgule jej nie dosięgną, albo też, sparaliżowana padała na ziemię, zatykając uszy i czekając końca. Był to pewien sposób na unieruchomienie ofiary, ale służył także za formę przekazywania sobie wiadomości.
Nazgule byli nieśmiertelni, a jeżeli nie przywdziewali szat lub powłok, stawali się bezszelestni. Ich największą zaletą i wadą zarazem był paniczny strach, który obejmował każdego, kto znalazł się w pobliżu Czarnego Jeźdźca. Każdy z Dziewięciu posiadał moc Czarnego Tchnienia, które zatruwało serca wrogów, obezwładniając ofiarę przeszywającym zimnem, wiążącym ruchy i umysł. Dla przerażonego obserwatora Nazgule stanowili symbol potęgi i grozy, pozbawiony słabości i nieokiełznany przez czas. Jednak Sauron lepiej od innych znał wady swych sług i nieraz przysparzały mu one kłopotliwych sytuacji. Najbardziej znaną cechą była możliwość zranienia ich jedynie bronią wykonaną z elfiej stali. Inne bronie w nich wymierzone po prostu łamały się i czerniały. Choć w Mordorze ich Pan był mistrzem we władaniu ogniem, sami Nazgule ognia unikali, ale jeszcze bardziej bali się wody. Czarni Jeźdźcy wzdragali się przed wszystkim, co elfie – przede wszystkim wielkich elfickich imion jak Elbereth, na którą klął się Frodo, czym rozzłościł Wodza Nazguli.
Na początku Wojny o Pierścień, Upiory Pierścienia dosiadały potężnych, czarnych rumaków zrabowanych ze stepów Marchii. Były to specjalne zwierzęta, podporządkowane sile woli Nazguli, albowiem każde żywe stworzenie uciekało przed sługusami Saurona. Zginęły w falach wzburzonej rzeki granicznej Rivendell. Po starciu z żywiołem, Czarni Jeźdźcy dostali nowe wierzchowce - zwierzęta podobne do prehistorycznych gadów, o ogromnych rozmiarach, z długimi szyjami, o wąskim łbie, błoniastych skrzydłach, ostrych szponach i kłach. Wyhodował je niegdyś sam Morgoth, w ciemnych lochach twierdzy Utumno. Swą szybkością prześcigały wiatr, były karmione krwistym mięsem i wyrosły na potężne, śmiercionośne bestie, godne swoich jeźdźców.
Czeladnik. |
komentarz[17] |  |
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
