 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Bronie od Średniowiecza do XVIII wieku
Postanowiłem zrobić spis broni i zbroi, jakie były używane w wojnach, od średniowiecza do końca XVIII wieku. Kilka haseł będzie wykraczać poza ten wiek, ale wydaje mi się, że warto o nich wspomnieć. Oczywiście nie są to bardzo wyczerpujące informacje, ale napisałem tyle ile byłem w stanie. Mam nadzieję, że tekst was zaciekawi i dowiecie się czegoś nowego. Za wszystkie komentarze i oceny będę bardzo wdzięczny.
Broń biała, drzewcowa, obuchowa etc.
Basilard- Sztylet wykonany w całości z jednego kawałka stali, używany w średniowieczu.
Berdysz- Ciężki, szeroki topór, posiadający silnie zakrzywione ostrze i długi drzewiec. Używany był przez piechotę do walki z jazdą w XIV-XVII wieku. Później został zmniejszony przez Jana III Sobieskiego i wykorzystywany był jako podpórka w czasie strzelania z muszkietu.
Bułat- Szabla turecka, posiadająca szeroką i rozszerzoną na końcu klingę, używana głównie przez janczarów.
Buława- Broń obuchowa, która zbudowana była z krótkiego trzonka i ciężkiej głowicy, o kształcie kuli, bądź gruszki. Od XVI do XVII wieku w Polsce stanowiła oznakę władzy hetmańskiej.
Buzdygan- Broń obuchowa, która zbudowana była z trzonka o długości ok. 60cm i metalowej głowicy, która składała się najczęściej z 6-8 piór, które rozchodziły się promieniście od trzonka. Używany był od X do XV wieku, a od XVI do XVIII wieku w Polsce stanowił oznakę władzy pułkowników, rotmistrzów, poruczników i chorążych.
Cep- Średniowieczna broń obuchowa składająca się z kuli z żelaznej sztaby, lub kuli z kolcami połączonej z rękojeścią łańcuchem. Był używany przez piechotę do XVI wieku.
Czekan- Broń obuchowo-sieczna, na którą składał się trzonek z siekierką. Używany był do rozbijania hełmów i naramienników, a także do ściągania jeźdźca z konia. Różnił się od topora tym, że posiadał obuch, po drugiej stronie siekierki.
Daga- Sztylet, o długiej, zwężającej się ku sztychowi klindze. Używana była jako broń trzymana w drugiej ręce(w pierwszej był miecz), służąca do zadawania ciosów, w miejsca nie chronione przez zbroję. Używany był od wczesnego średniowiecza do XVII wieku przez piechotę, później także jazdę.
Darda- Krótki oszczep o dwóch ostrzach używany w średniowieczu.
Halabarda- Średniowieczna, dwuręczna broń drzewcowa, złożona z długiego drzewca, na który założone było ostrze, które z kolei dzieliło się na siekierę, szpikulec i hak. Używana była przez piechotę od XIII wieku. W XVII wieku stała się bronią straży miejskiej i dworskiej.
Jatagan- Broń biała, rodzaj dłuższego kindżału, posiadający nieznacznie wygiętą klingę i rękojeść z rozdwojoną głowicą. Używany był głównie przez Turków w XVI wieku.
Kindżał- Broń biała, rodzaj sztyletu o obosiecznej, zakrzywionej lub prostej klindze i krótkiej rękojeści. Używany był przede wszystkim przez Turków, a także przez Kozaków.
Koncerz- Długa broń biała, podobna do miecza, o prostej głowni, służąca do zabijania zwalonego z konia jeźdźca. Używany był głównie przez ciężką jazdę(m.in. husarię) w XV – XVIII wieku.
Kopia- Broń drzewcowa, podobna do włóczni, używana jednak przez jazdę w celu zrzucenia przeciwnika z konia. Złożona jest z długiego drzewca, i osadzonego na nim ostrego grotu, na którym często zawieszony był proporzec. Używana od średniowiecza do XVIII wieku. Co ciekawe kopia była jedyną częścią uzbrojenia husarii, którą kupował skarb państwa.
Korbacz- Broń obuchowa, składająca się z drewnianego trzonka, do którego przyłączona była jedna bądź kilka stalowych kul, najeżonych kolcami, za pomocą łańcucha. Używana była zarówno przez jazdę, jak i piechotę, od X wieku, a największą świetność miała w wieku XIV.
Kord- Broń biała, krótki miecz, potem(XVI wiek) ciężka szabla. Używany przez jazdę od XIII wieku.
Lewak- Sztylet używany przede wszystkim do parowania, w czasie kiedy w drugiej ręce(najczęściej prawej) trzymało się inną broń białą.
Maczuga- Jedna z najstarszych broni obuchowych, złożona z trzonka nabijanego na końcu kamieniami, lub ćwiekami metalowymi.
Miecz- Biała broń sieczna, złożona z obosiecznej, prostej, zwężającej się u końca głowni i otwartej rękojeści. Jest to najstarsza broń, którą walczyło się jedną, bądź dwoma rękoma. W średniowieczu broń ta przeżywała swój najlepszy okres, kiedy to trwał kult miecza, który stał się symbolem rycerstwa. Używany był do wieku XVI przez piechotę i jazdę.
Młot- Broń obuchowa, używana do rozbijania pancerza przeciwnika.
Morgenstern- Broń obuchowa, rodzaj wekiery, lub korbacza, składająca się z trzonka i głowicy w kształcie gwiazdy, nabitej kolcami. Co ciekawe, morgenstern używany był jeszcze w czasie I wojny światowej.
Nadziak- Broń obuchowo sieczna, składająca się z trzonka, oraz głowni z jednej strony tępej, z drugiej posiadającej ostry szpikulec. Nadziaka używano do przebijania, bądź rozbijania zbroi wroga w XV – XVII wieku.
Obuch- Broń obuchowa, rodzaj nadziaka, różniący się tym, że ostry koniec był wygięty w stronę drzewca. Używany był do rozbijania zbroi przeciwnika w XV – XVII wieku.
Pałasz- Broń biała, składająca się z zakrzywionej rękojeści oraz prostej, długiej i szerokiej klindze. Używany był w XVI – XVIII wieku.
Pika- Długa broń drzewcowa, składająca się z drzewca zakończonego ostrym, metalowym grotem. Używana była przez piechotę w celu powstrzymania szarży jazdy w XV – XVIII wieku.
Puginał- Sztylet o zwężającej się silnie, ostro zakończonej klindze, używany do końca XVI wieku.
Rapier- Broń biała, posiadająca długą, prostą klingę oraz oprawy składającej się z kosza, rękojeści i głowicy. Używana była w XVI – XVII wieku.
Rohatyna- Broń drzewcowa, rodzaj włóczni, zakończonej grotem z hakiem. Używana była w XVI – XVII wieku.
Spisa- Krótka, zaostrzona na obu końcach dzida używana przez Kozaków zaporoskich w XVII wieku.
Szabla- Broń biała o zakrzywionej, jednosiecznej głowni, na którą składały się zastawa, moc i sztych. Używana była od starożytności aż do XX wieku.
Szpada- Broń biała o wąskiej, prostej klindze. Powstała w wyniku przekształcenia się rapiera. Używana była w XVII – XIX wieku.
Szponton- Broń drzewcowa podobna do partyzany, różniąca się od niej tym, że posiadała grot z kolcami lub hakami. Używany był w XVII – XVIII wieku.
Topór- Siekiera z głownią o smukłym, zakrzywionym ostrzu i krótkim trzonku.
Wekiera- Pałka z metalowym końcem nabijanym kawałkami żelaza.
Broń palna
Arkebuz- Ciężka, lontowa, ręczna broń palna, używana od XV do XVII wieku. Lufa była gwintowana, kalibru 10mm, na początku zaopatrzona w zamek lontowy, potem też kołowy. Ze względu na małą szybkostrzelność i utrudnienia przy ładowaniu, została wyparta przez muszkiet. Oddziały jazdy, które były uzbrojone w arkebuzy nazywano arkebuzerami.
Bandolet- Muszkiet z krótką lufą, używany w Polsce przez dragonów, w XVII wieku.
Garłacz- Broń palna, z lufą w kształcie lejka u wylotu, używana w walce na niewielkie odległości. Używana była od XVI do XVIII wieku przez strzelców, lekką jazdę i marynarkę.
Hakownica- Broń palna, zapalana początkowo hubką, potem została wyposażona w zamek kołowy. Dla lepszego celowania była ustawiana na haku, albo na innej podpórce. Używana była od XV wieku do XVII wieku.
Kartauna- Lekkie, krótkolufowe, odprzodowe działo oblężnicze, używane w XVI – XVIII wieku, które zastąpiło kolubrynę.
Krócica- Broń palna, krótkolufowy pistolet strzałkowy, używany przede wszystkim do samoobrony w XVII – XVIII wieku.
Muszkiet- Ciężka broń palna, długolufowa, z zamkiem lontowym, ładowana odprzodowo. Była to ciężka broń, więc aby zwiększyć celność strzału, opierało się muszkiet na podstawce zwanej forkietem. Używany był w XVI – XVII wieku.
Rusznica- Broń palna o długiej lufie, posiadająca wpierw zamek lontowy, potem kołowy. Używana była w XV – XVII wieku.
Samopał- Rusznica, muszkiet o długiej lufie, posiadający zamek kołowy lub skałkowy, używany w Rosji, Turcji, na Białorusi i Ukrainie w XVI – XVII wieku.
Strzelba- Ręczna broń palna, używana w XVI – XVIII wieku.
Szturmak- Ręczna broń palna, która posiadała rozszerzony wylot lufy. Używany był w XVII – XVIII wieku.
Broń dystansowa
Bełt- Pocisk używany do strzelania z kuszy.
Kusza- Broń miotająca, podobna do łuku, różniąca się tym, że można było mieć ją naładowaną dowolną ilość czasu. Cięciwa była naciągana ręcznie, najczęściej korbą, strzał oddawało się po naciśnięciu spustu. Zbudowana jest z łuczyska, cięciwy, łoża kuszy i zamka, pociskami zaś są bełty. Używana była przez piechotę do przebijania zbroi płytowych jeźdźców od średniowiecza do XVIII wieku(choć wtedy już jako broń myśliwska).
Łuk- Broń miotająca, składająca się z drzewca i cięciwy, pociskiem zaś jest strzała. Strzelanie z łuku polega na nałożeniu na cięciwę strzały, naciągnięciu jej i puszczeniu. Potrzebna jest do tego duża siła i wyćwiczona technika. Jest wiele typów łuku. Łuk prosty jest najstarszym typem łuku, złożonym z prostego drzewca i lekko naciąganej cięciwy, łuk walijski to typ który pojawił się w VIII wieku, miał dłuższe drzewce, dzięki czemu zwiększył się zasięg. Łuk refleksyjny posiada drzewiec zrobiony z kilku różnych typów drewna, który jest wybrzuszony od zewnątrz. Jest on mniejszy od łuku walijskiego, dzięki czemu mógł być używany także przez jeźdźców. Łuk janczarski jest podobny do łuku refleksyjnego, ale ma większy zasięg, używany był przez oddziały janczarów tureckich. Łuk japoński jest klejony z kilku warstw bambusa, charakteryzuje się tym, że posiada dwa niesymetryczne wygięcia(większe u góry, mniejsze u dołu). Łuk był najpopularniejszą bronią strzelecką w najdawniejszych czasach, a potem także w średniowieczu i później. Najlepszymi łucznikami byli Anglicy.
Działa
Armata- Dawniej była to broń miotająca pociski za pomocą prochu. Została wynaleziona w Chinach w 1280 roku, a w Europie pojawiła się w roku 1326.
Bastarda- Rodzaj lżejszej kolubryny, o krótszej lufie, używany w XVII wieku.
Haubica- Średniowieczne, drewniane działo czeskie służące do wyrzucania kupą kamieni, w celu rażenia osłoniętych celów.
Kolubryna- Ciężkie, długolufowe działo oblężnicze, używane w XVI – XVII wieku.
Puszka- Broń palna, działo, które w czasie strzału było trzymane w rękach. Używana była w XV – XVI wieku.
Serpentyna- Działo o długiej lufie i małym kalibrze, używane w XVI – XVII wieku w Polsce.
Śmigownica- Działo długolufowe, o małym kalibrze, nabijane z tyłu. Używane było w XVI – XVII wieku.
Taraśnica- Działo o różnych kalibrach, używane w polu i do obrony twierdz w XV – XVI wieku.
Zbroje
Hełm- Jedno z najstarszych ochronnych nakryć głowy używane przez praktycznie każdą jednostkę wojskową. W wiekach XI – XII używane były głównie hełmy stożkowe, od XIII wieku garnczkowe, w XIV – XVI wieku używano przyłbic, moriony(grzebień, przód i tył zadarte do góry i szpiczaste, a boki opadające, używali ich głównie piechurzy i muszkieterowie), szturmaki(grzebień, nakarczek, policzki i daszek, używane głównie przez piechotę), szyszaki(hełmy stożkowe, szpiczasto zakończone, używane głównie przez husarię), kapaliny(hełmy otwarte, dzwonie otoczonym rondem, używane głównie przez piechotę) noszone były w XVI – XVII wieku. Wykonywane były głównie z metalu i skóry.
Kałkan- Lekka, okrągła tarcza, zrobiona z plecionki, pokryta suknem z wełny lub jedwabiu, mająca wypukły środek(umbo), często ozdobiona była kamieniami szlachetnymi. Używana była głównie przez Turków.
Karwasz- Część zbroi, która ochraniała przedramię i łokieć, złożona z dwóch płytowych kawałków łączonych zawiasami i skórzanymi rzemykami. Używane były w średniowieczu i w późniejszych czasach przez łuczników(do ochrony przedramienia przed cięciwą) i husarię.
Kirys- Część zbroi płytowej, która ochraniała korpus, złożona z napierśnika(ochrona piersi) i naplecznika(ochrona pleców), wytwarzana przede wszystkim z żelaza. Używany był przez różne formacje wojskowe od XV wieku.
Kolczuga- Zbroja, wykonana z żelaznych kółek, złożona z koszulki kolczej z rękawami, czasem też z kapturem i spodenkami kolczymi. Używana była od IX do XIV wieku na zachodzie Europy, a w Polsce od XI do XVIII wieku. Od IX do XI wieku kolczuga sięgała poza kolana, miała kaptur i rękawy do łokci, a także rozcięcia ułatwiające jazdę konną, w wieku XI kolczuga została wydłużona tak, że sięgała prawie do ziemi, w XII wieku doszły jeszcze długie rękawy kolcze, w XIII wieku kaptur zaczął stanowić osobną część kolczugi, a w wieku XIV kolczuga została wyparta przez zbroję płytową.
Misiurka- Rodzaj hełmu, złożony z żelaznej miski, która chroniła wierzch głowy i kaptura kolczego, chroniącego kark, ramiona i szyję. Używana była przede wszystkim przez polską jazdę w XVI – XVIII wieku.
Napierśnik- Część zbroi płytowej, która chroniła pierś rycerza.
Naramiennik- Część zbroi płytowej, która chroniła ramię rycerza.
Naręczak- Część zbroi płytowej, która chroniła przedramię rycerza.
Naszyjnik- Część zbroi płytowej, która chroniła szyję rycerza.
Paiża- Mała, metalowa tarcza, której używała jazda w średniowieczu.
Pawęż- Wysoka, ciężka, czworokątna tarcza, z wypukłością po środku. Wykonana była z drewna, na wierzchu zaś obita była blachą lub skórą. Posiadała też kolce, dzięki którym mogła być wbita w ziemię i unieruchomiona. Używana była przez piechotę i jazdę w XIII – XVI wieku.
Przyłbica- Rodzaj żelaznego hełmu o stożkowym kształcie, z płytą chroniącą twarz. Używana była przez ciężkozbrojną jazdę w XIV – XVII wieku.
Puklerz- Okrągła, wypukła lub posiadająca kolec na środku tarcza, używana w średniowieczu.
Tarcza- Część uzbrojenia piechoty i jazdy, która chroniła przed uderzeniami miecza i włóczni oraz przed strzałami i bełtami. Zazwyczaj była okrągła lub prostokątna. Używana była do XVI wieku.
Zarękawek- Część zbroi metalowej osłaniającej przedramię.
Boromir. |
komentarz[22] |  |
|
|
|
|
|
| Komentarze do "Bronie od Średniowiecza do XVIII wieku" |
|
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
