 Szukaj |
| >NASZE STRONY |
 MAIN |
|
|
GRY FABULARNE |
|
|
GRY cRPG |
|
|
FANTASTYKA |
|
|
PROJEKTY |
|
|
|
|
Statystyki |
userzy w serwisie:
gości w serwisie: 0 |
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
Ludzie
Ludzie to druga rasa stworzona przez Iluvatura. Wraz ze słońcem przebudziła się do życia. Tak jak elfy pojawiły się wraz z Drugim rozbłyśnięciem gwiazd, tak ludzie przybyli z Pierwszym wschodem Słońca. -Ludzie po raz pierwszy ujrzeli światło Słońca na Ziemi u wsch krańców Śródziemia. W przeciwieństwie do elfów ludzie byli śmiertelni i krótkowieczni, nie potrafili niczym dorównać elfom. Była to rasa słaba, łatwo ulegająca zarazom oraz chorobą. Z tego też powodu elfy zwały ich Engwarami, Chorowitymi. Ponieważ Valarowie nie zapuszczali się na wschód, dlatego Elfy Ciemności nauczyły z litości wszystkiego co ludzie byli wstanie się nauczyć. Choć ludzie byli śmiertelni to rozmnażali się wyjątkowo szybko, wkrótce też opanowali wszystkie wschodznie krainy. Wkońcu i Morgoth dowiedział się o Wschodzie i o Ludziach tam mieszkających. Pojawił wię c się nad owymi krainami w postaci cienia niby wielkiej ręki rozciągniętej nad rasą ludzką. Powiadają że rasa ta łatwo naginała się do jego woli.
Niektórzy - najszlachetniejsi - umkneli przed złem. Rozpierzchli się na zachód i połnoc szukając wolnych ziem od ręki Morgotha. W końcu dotarli do Beleriandu, gdzie zyły elfy z rodu Noldorów. Elfom tym ludzie oddali hołd oraz ofiarowali swoją służbe. Noldorowie przyjęli hołd owych ludzi i nauczyli ich wielu pożytecznych rzeczy. W swym języku zwali ich Atani, Następcy lecz wkrótce gdy zaczął przeważać język sindarin, nazwano ich Edainami, Drugim Ludem. Jak powiada Quenta Silmarillion, Edainowie podzielili się na trzy rody - Ród Beora, Ród Haladina oraz Ród Hadora.
Gdy skończyła się Pierwsza Era Słońca i Morgoth został ciśnięty w otchłań, ziemie Beleriandu pochłoneło Morze. Edainowie, którzy przeżyli ową ere, podzieli się. Część poszła w Doline Anduiny a część wraz z elfami udała się na południe. Dostali oni d Valarów ląd na Morzu, położony między Krainami Nieśmiertelnymi a Śródziemiem. Ludzie, którzy powędrowali na południe wraz z elfami zwali się Dunedainami, ludźmi z Westernesse, ich bowiem wyspa nazywała się Westernesse, w języku elfów Numenor. W drugiej Erze Słońca Dunedainowie stali się wielką morską potęgą. Lecz Sauron otruł ich serca i sprawił iż wypowiedzili wojne Valarom. W wojnie tej sami ulegli zagładzie, a Numenor pogrążył się w Morzu. Choć większość z Numenoryjczyków zgineła, część zdołała uratować się wraz z później nazwanymi ludźmi zwanymi Czarnymi Numenoryjczykami. Była to potężna rasa służąca jednak złu. Najszlachetniejsi z Numenoryjczyków powrócili do Śródziemia na dziewięciu okrętach. Ich władcą był Elendil Smukły a jego dwaj synowie zwali się Isildur i Anarion. Założyli oni dwa królestwa. Królestwo gdzie rzaził Elednil nosiło nazwe Arnor, zaś Królestwo którym władali dwaj synowie nosiło nazwe Gondor.
Wkrótce potęga Saurona w Mordorze znów wzrosła. Zawiązał się Ostatni Sojusz Elfów i Ludzi, którzy połączyli armie elfów i Dunedainów. Ludzi do boju poprowadził Elednil zaś elfy Gil-galad. U czarnej bramy stoczono straszliwą bitwe. W końcu sforsowano Brame Mordor u i rozpoczeło się oblężenie Czarnej Wieży które trwało 7 lat, aż wreszcie twierdza padła. W walce tej jednak polegli Gil-galad, Elednil i Anarion, a spośród władców Dunedainów przeżył jedynie Isildur. On to właśnie odciął Pierścień z ręki Saurona. Tak rozpoczęła się Trzecia Era, która choć zaczęła się zwycięstwem to miała skończyć się klęską. Wszakże Sauron stracił Pierścień lecz Isildur nie zniszczył go. Wkońcu Orkowie zabili Isildura a Pierścień zaginął na długie lata.
Po bitwie wielu ocalałych Dunedainów wróciło do Królestw. Przez jakiś czas rosły one w siłe lecz zło nie spało. Na wschodzie Gondor atakowali Balkowie, z południa zaś Czarni Numenoryjczycy wspomagani przez Haradrimów. Jednak Gondorczycy byli dość silni by odeprzeć atak. Na północy niedaleko Arnoru zaś rosło w siłe królestwo Angmaru rządzone przez złego Czarnoksiężnika-Króla, który zgromadził armie orków i innych niegodziwych stworzeń. Wypowiedział on wojne Północnemu Królestwu Arnoru i spustoszył jego ziemie. I choć w końcu Gondorczycy pokonali złe królestwo Angmaru, Arnor przestał istnieć, a niedobitki wędrowały po opustoszałych zmieniach. Ludzi tych zwano Strażnikami Północy.
Sauron jednak nie poprzestał na wojnach. Z Mordoru wyszły Nazgule które zdobyły Gondorską twierdze Minas Ithil którą odtąd zwano Minas Morgul. W tym czasie Gondor zyskał sprzymierzeńców - przybyli mu bowiem z pomocą jeźdzcy zwani Roh irrianami. Zbliżało się także zjednoczenie Dunedainów z rozproszonych królestw Śródziemia. Jak bowiem mówi Czerwona Księga Marchi Zachodniej, choć królestwo Anroru zostało rozbite, przetrwał orawy następca tronu, podczas gdy nietkniętym królestwem Gondoru władał już nie król, lecz namiestnicy. Pod koniec Ery rozpoczeła się wojna o Pierścień. Odnaleziono i zniszczono go, do Dunedainów zaś powrócił prawowity król - Aragorn, syn Arathorna, zwany Elessarem, spadkobierca Isildura. W tych czasach także po raz ostatni złączyła się krew królewskiego rodu z krwią elfów, Aragorn poślubił Arwenę Undomiel, córkę Erlonda z Rivendell. Król Elessar okazał się silnym i mądrym władcą nie bojącym się niczego ani nikogo. Tak oto do końca Czwartej Ery Słońca w zachodnich krajach zapanował pokój i trwał jeszcze wiele lat dzięki mądrości Aragorna jak i jego synów.
Czeladnik. |
komentarz[3] |  |
|
|
|
|
|
© 2000-2007 Elixir. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Designed by Kerm
Engine by Khazis Khull based on jPortal
|
|
|
